واکنش روزنامه خاص به خداحافظی هنگامه قاضیانی: بهروز هم رفت، اتفاقی نیفتاد!
تاریخ انتشار: ۲۱ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۹۵۶۶۸۵
روزنامه جوان نوشت:خداحافظی هنگامه قاضیانی از دنیای بازیگری این سوال را در ذهن علاقه‌مندان به سینما ایجاد کرده که با رفتن این بازیگران تکلیف و وضعیت سینمای ایران چه خواهد شد و آیا سینما از این موضوع متضرر خواهد شد؟
برای پاسخ به این سوال بررسی چند نکته اهمیت زیادی دارد. اول آنکه سینمای ایران قبل از این بازیگران بوده و بعد از آنها هم خواهد بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
دوم اینکه تجربه تاریخی سینمای ایران نشان داده، هیچ وقت، خداحافظی، کناره‌گیری یا رفتن بازیگران مشهور نتوانسته آسیبی به سینمای ایران بزند. بزرگترین گواه برای این گزاره تاریخی به اوایل انقلاب و کنار گذاشتن بازیگران معروف فیلمفارسی‌ها برمی‌گردد.
بازیگران فیلمفارسی‌ها قبل از انقلاب، ستاره‌های بی چون و چرای سینما بودند و بسیاری از تماشاگران به عشق دیدن آنها به سینما می‌رفتند. محمدعلی فردین و بهروز وثوقی مشهورترین بازیگرانی بودند که با پیروزی انقلاب دیگر جایی در سینمای ایران پیدا نکردند. بسیاری تصور می‌کردند در نبود آنها، هنر هفتم در ایران لطمه خواهد دید و دچار خسران خواهد شد.
گذشت زمان خیلی زود خلاف این موضوع را ثابت کرد. سینمای نوپای انقلابی زودتر از چیزی که همه فکر می‌کردند مسیر خودش را پیدا کرد. سینمای پس از انقلاب در ایران با کنار گذاشتن بازیگران فیلمفارسی‌ها، با ورود چهره‌های تازه نفس در مسیر جدی‌تر قدم برداشت.
می‌توان گفت هنر هفتم با رفتن بازیگرانی مثل وثوقی نه تنها آسیب ندید بلکه از سلطه و سیطره یک تفکر واحد فاصله گرفت و اندیشه‌های نو و تازه توانستند در آن نفس بکشند. خسرو شکیبایی، اکبر عبدی، پرویز پرستویی و شهاب حسینی نمونه‌ای از بازیگرانی هستند که در سینمای پس از انقلاب درخشیدند و حتی در جشنواره‌های مهم جهانی نیز دیده شدند. همچنین بازیگران بزرگ دیگری مثل عزت‌الله انتظامی، داود رشیدی، جمشید مشایخی، علی نصیریان، محمدعلی کشاورز و دیگر بازیگران مطرح، تازه در سینمای پس از انقلاب شکوفا شدند و ایفاگر بهترین نقش‌هایشان در سینما بودند.
سینمای ایران بزرگتر از هر نامی است. با رفتن بسیاری از چهره‌های مشهور، بازیگران تازه نفس دیگری وارد این هنر خواهند شد و جایگاه خودشان را پیدا خواهند کرد. بازیگران نیز مثل هر شغل و حرفه دیگری، زمانی برای بازنشستگی و خداحافظی دارند و کناره‌گیری بازیگران هیچ چیز عجیبی نیست.
در چرخش روزگار، بازیگران نیز مثل دیگر اقشار جامعه می‌آیند و می‌روند و هیچ جای نگرانی ندارد. مهم این است که آنها چه چیزی از خودشان به یادگار بگذارند و مردم آنها را با چه چیزی به یاد بیاورند.
منبع: خرداد
کلیدواژه: هنگامه قاضیانی سینمای ایران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khordad.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خرداد» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۹۵۶۶۸۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نگاهی به سینمای کارگری ایران به مناسبت روز کارگر
گرچه سینمای کارگری در ایران به‌دنبال سینمای نئورئالیسم ایتالیا پیش از وقوع انقلاب اسلامی کلید خورد، اما دیری نپایید که با گذشت سال‌های نه چندان طولانی از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، سینمای کارگری رنگ بیشتری به خود گرفت؛ سینمایی که گذشته از سهراب شهیدثالث و کامران شیردل تا پیش از نیمه دوم دهه ۵۰، خسرو سینایی، عباس کیارستمی، رخشان بنی‌اعتماد، کیانوش عیاری، ابوالفضل جلیلی، اصغر فرهادی و سعید روستایی را در دایره مهم‌ترین فیلمسازان خود از بعد از وقوع انقلاب می‌بیند.
در کنار فیلم‌هایی، چون «نگهبان شب» و «جنگ جهانی سوم» از رضا میرکریمی و هومن سیدی که مهم‌ترین نماینده‌های آثار کارگری اخیر سینمای ایران شمرده می‌شوند، از «به‌آهستگی» مازیار میری، «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» وحید جلیلوند، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «شیفت شب» نیکی کریمی، «پنج ستاره» مهشید افشارزاده و «ساعت ۵ عصر» مهران مدیری می‌توان از دیگر آثار عرصه یادشده یاد کرد.
همچنین مجید مجیدی با «آواز گنجشک‌ها»، علی رفیعی با «آقا یوسف»، بهرام توکلی با «اینجا بدون من»، جمشید محمودی با «چند متر مکعب عشق»، احمدرضا معتمدی به واسطه «آلزایمر» و منوچهر هادی به‌واسطه «کارگر ساده نیازمندیم»، از جمله دیگر کارگردانانی هستند که با ساخت فیلم‌های یادشده در تولید آثار سینمای کارگری دستی بر آتش داشته‌اند.
البته پیداست که در برخی از آنها نظیر «جدایی نادر از سیمین»، نقش کار و کارگر، محوری و موضوع اصلی نیست، اما به نوبه خود بر آن بودند تا ادای دینی به این صنف آسیب‌پذیر جامعه داشته باشند.
به هر روی سینمای ایران به واسطه دغدغه و ذوق سینماگرانش همواره بر آن بوده تا در کنار سایر متعلقات آثار اجتماعی، موضوعات کار و کارگری را نیز به کانونی از تصاویر قصه‌گو بدل کند؛ که در این زمینه گام‌های خوبی نیز برداشته است.
باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر
بازداشت مروج کودکهمسری برای تبلیغ آرایشگاه زنانه در اینستاگرام